Chorowitek

Dopadła nas niedawno choroba. Co ciekawe chorowaliśmy całą trójką (zgodnie z zasadą - jeśli coś robić, to całą rodziną ;) ), ale każdemu z nas dolegało coś innego. Już powoli zdrowiejemy, ale nadal nie możemy cieszyć się cudowną aurą za oknem - ośnieżonym światem. Marzę, żeby móc wyjść z Helenką na sanki, żeby pokazać jej ten piękny biały, puszek, żeby mogła go dotknąć, sprawdzić jaki jest zimny, jak się topi na dłoni, jak można lepić z niego większe kule, aż wreszcie bałwany. Choć wiem, że Helenka nie wiele z tego zapamięta, cieszę się, że będę mogła wraz z nią, na nowo uczyć się radości z rzeczy niewielkich.

Usłyszałam ostatnio piękne słowa, które ogromnie mnie wzruszyły i dodały pewności siebie w roli mamy.
Osoba ta powiedziała, że bardzo dobrze wychowujemy Helenkę, dajemy jej mnóstwo miłości, radości i uwagi, dzięki czemu może czuć się szczęśliwa, ważna i pewna siebie. Ale co najważniejsze uczymy jej ciekawości świata, a tego mogą nauczyć tylko rodzice. Zapytałam w jaki sposób to robimy, bo nie miałam zielonego pojęcia? Usłyszałam odpowiedź, że właśnie przez te niewielkie gesty, pokazywania jej małych rzeczy, ale podnosząc je do rangi cudów natury. Podróżując z Helenką po górach, zachwycając się pięknym widokiem, kolorami jesieni, zimy. Pokazując jej, że nie rzeczy materialne są piękne i naprawdę ważne, tylko to co jest dla nas nieuchwytne, niezbadane, nieosiągalne, cudowne same w sobie.

Dziś zdjęcia mojego kochanego chorowitka, mam nadzieję, że już wkrótce będę mogła pokazać Wam zdjęcia z naszych zabaw na sankach.

Ciesze się, że mogłam ugościć Cię w swoim "Zatracającym się" świecie. 
Będzie mi bardzo miło przeczytać kilka Twoich słów pozostawionych w komentarzu.