Polecane posty

Przytulanie Noszę, bo bardzo Cię kocham Sen, czy to powód do płaczu? Sam na sam Spojrzenie na rodzicielstwo

piątek, 14 marca 2014

Spojrzenie na rodzicielstwo.

Chcę Wam dziś opowiedzieć dwie historie, niby podobne, a jednak zupełnie różne. Zasłyszane podczas wczorajszego spaceru po parku.

Kiedy Helenka zmrużyła oczka do snu, usiadłam na mojej ulubionej ławce, w pobliżu miejsca, w którym w okresie wiosenno - letnio - jesiennym znajduje się fontanna. Ławka ta jest moją ulubioną, bo jako jedna z niewielu przez cały dzień jest dobrze oświetlona przez padające promienie słoneczne. Uwielbiam siedzieć na niej, słuchać szumu wody, śpiewu ptaków.Wystawiać buzię do słońca, by naładować moje hormonalne akumulatory. I tak było też wczorajszego dnia. Helenka zasnęła, a ja mogłam rozkoszować się błogim lenistwem, obserwując jednocześnie inne mamy i ich pociechy, bawiące się przy fontannie. Miejsce to jest również ulubionym przez dzieci, będąc jedną z niewielu atrakcji w parku. Dodam tylko, że w okresie zimowym fontanna jest wyłączana i ogrodzona barierką, a wewnątrz znajduje się oświetlenie imitujące spadające krople wody.



Skoro nakreśliłam już tło wczorajszych historii, przejdźmy do samych wydarzeń, które skłoniły mnie do refleksji dotyczących rodzicielstwa. Obie historie zaczynają się tak samo. Przez park idzie młoda mama i jej około 3 letnie dziecko, które widząc ogrodzoną fontannę ze światełek momentalnie pokonuje barierkę i znajduje się w środku. Biega dookoła światełek, dotyka ich i radośnie podskakuje. Mamy widząc poczynania swoich dzieci wyraźnie są niezadowolone z pomysłu na zabawę swojego dziecka. I tu podobieństwo historii dobiega końca.

Pierwsza historia:
Mama zaczyna krzyczeć na swojego synka: wyłaź stamtąd, czego ty jeszcze nie wymyślisz, mądry ty jesteś? Na synku krzyk mamy wydaje się nie robić większego wrażenia, biega nadal radośnie, nie kończąc swojej dobrej zabawy. Mama wtóruje - chodź tu, gdzie ty jeszcze wleziesz? Jaki ty jesteś dziś nieznośny, nie wytrzymam chyba z Tobą! Chodź na ławkę i usiądź wreszcie na dupie! Przestań skakać, bo wybrudzisz kurtkę! Nie możesz jak inne dzieci po prostu siąść na dupie?
Jako, że młodzieniec nie reaguje na rozkazy matki, ona wyszarpuje go spod fontanny, krzycząc dalej i bijąc go ze złości gdzie popadnie. Chłopczyk zaczyna płakać, a nawet drzeć się w niebo głosy. Kobieta orientuje się, że obserwują ją z pogardą inni ludzie, opamiętuje się i nagle dodaje, kochanie przecież nie wolno tak robić. Bierze synka za rękę, on ją wyszarpuje i tak odchodzą.

Druga historia:
Mama woła: 
- Juleńko, kochanie, wyjdź proszę stamtąd, bo mama zaczyna się denerwować. 
- Mamusiu proszę, nie bój się, nic mi się nie stanie. 
- Kochanie, ale ja ogromnie się o Ciebie boję, proszę wyjdź. 
- Mamusiu, naprawdę nic mi się nie stanie.
Po czym mama podchodzi do córeczki i mówi, Juleńko widzisz tamto duże drzewo? Zróbmy zawody, która z nas szybciej tam dobiegnie. Julcia czy mama? Na te słowa dziewczynka wychodzi zza barierek i krzyczy:
- trzy, czte-ry, start. I obie oddalają się wolno biegnąc ku wyznaczonemu przez mamę drzewu.
Dwie podobne historie, a jakże inne ich rozwiązania... Dwa różne spojrzenia na rodzicielstwo... Chcę być jak ta druga mama!



Ciesze się, że mogłam ugościć Cię w swoim "Zatracającym się" świecie. 
 Będzie mi bardzo miło przeczytać kilka Twoich słów pozostawionych w komentarzu.




7 komentarzy:

  1. Będziesz na pewno tą "drugą" mamą!! :)
    Niestety również zauważam wiele podobnych przypadków, jak ten pierwszy :/

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Nie wiem czy będę potrafiła być aż tak kreatywna, natomiast mama nr 2 zainspirowała mnie ogromnie swoją pomysłowością.

      Usuń
  2. wiem, że może i nie powinno się zwracać uwagi rodzicom, na to jak wychowują swoje dziecko ale może warto? Ja myślę, że zwróciłabym tej kobiecie uwagę. Krzyk. szarpanie a bicie to już w ogóle jest nie do przyjęcia jak dla mnie (takie jak opisujesz), a nawet karalne! Kiedyś zwróciłam delikatnie uwagę kobiecie w sklepie, okropnie odzywała się do swojego dziecka. Nic nie odpowiedziała. Na koniec orworzyła mi drzwi wychodząc i się uśmiechnęła. Może zdała sobie sprawę, że źle postępuje?

    Na pewno będziesz Mamą nr2! :)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Ja nie mam tyle odwagi, żeby odezwać się, z resztą myślałam o tym później i doszłam do wniosku, że w tej mamie było tyle złości, że moje zwrócenie uwagi pewnie by nic nie dało. Jeśli nie przy mnie, to później oberwałoby się chłopcu. Natury niektórych ludzi po prostu nie zmienimy, tym bardziej jednym upomnieniem.

      Usuń
  3. Sylwuś ciary mam normalnie. Po pierwsze Wasze zdjęcia - przepiękne... po drugie historie. Też chciałabym być tą drugą mamą i zawsze z rozwagą i opanowaniem podchodzić do dziecka, tłumaczyć i mieć pomysly co zrobić żeby mnie sluchało. Ale. Nie bronię tej pierwszej mamy jednak sama wiem że bywają dni kiedy wszystko mnie przerasta i każdy człowiek w tym syn mam wrażenie robi wszystko żeby mi nosa utrzeć i na złość zrobić. I staram się nie pokazywać negatywnych emocji ale bywa to bardzo trudne. Dopóki nie zostałam mamą nie rozumialam takich zachowań a teraz wiem że matka jak każdy miewa chwile słabości ni popełnia błędy których żałuje w chwili gdy się dzieją.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Ja też miewam takie dni, kiedy wszystko i wszyscy zdają się być przeciwko mnie. I też wtedy ciężko mi zapanować nad złością, ale ogromnie się staram. Dlatego nie mam pewności czy uda mi się zawsze być jak ta druga mama, ale ogromnie o tym marzę.

      Usuń
    2. Ja też bardzo bym chciała. Dzisiaj sama byłam świadkiem słabości mamy nr 1.

      Usuń