Cause I lost my job...

Kochani, jeśli weszliście dziś do mojej przestrzeni - zazwyczaj pełnej słodko - pierdzących przemyśleń - żeby przeczytać na dobranoc coś pogodnego, miłego i subtelnego, by Wasze sny były urocze i kolorowe, niestety muszę Was zawieźć. Ale ja też dziś się zawiodłam więc nie żal mi Was... 

Po prostu jest mi ogromnie smutno i chcę się tym podzielić. Padło na Was. A podobno w kupie raźniej i kupy nikt nie ruszy... Otóż okazuje się, że świat nie jest sprawiedliwy. Hmmm, albo raczej to my, ludzie jesteśmy niesprawiedliwi, a to przykre, bo sami siebie krzywdzimy. Dziś po raz kolejny przekonałam się o tym. Ktoś może zapytać, czym jest ta sprawiedliwość? Czy sprawiedliwością jest to, żeby każdy miał po równo? Chyba nie... 

Są ludzie, którzy harują jak woły, przez wiele lat, poświęcają mnóstwo godzin swojego krótkiego życia najważniejszej dla nich pracy, mało czasu spędzają ze swoimi rodzinami, przyjaciółmi, bo walczą o to żeby nazwano ich dobrym - w zawodzie, który okazał się ich pasją. Marzą głównie o tym żeby usłyszeć pochwałę. Są też tacy, którzy wiele starać się nie muszą, wystarczy im dobry garb, może i są nieźli, ale czy to wtedy jest istotne? Dążąc do sedna, czy jeśli obie grupy ludzi zostają docenione przez pracodawcę  - możemy nazwać to sprawiedliwym, bo mają po równo? Chyba nie...

A co jeśli jesteś w tej pierwszej grupie - ludzi, którzy przedkładają pracę nad życie osobiste, ciągle doskonalą się, by być jeszcze lepszymi, mają nadzieję na stabilizację i godziwy zarobek, a tracą ją na rzecz tych drugich? Czy to możemy wtedy nazwać sprawiedliwością? Chyba nie...

Dziś właśnie mnie to spotkało... chyba nie muszę mówić, w której grupie ludzi się znalazłam. Od września kochani - pierwszy raz w życiu, mimo moich wielkich i usilnych starań podczas ówczesnej pracy - będę bezrobotna. Wyć mi się chce, więc wyję. Dziś mi wolno!! Nawet mąż dał mi pozwolenie. Po prawie 6 latach gorliwej, uczciwej pracy, zamiast zostać docenioną, zostałam zdegradowana. Mimo, że moje stanowisko nie zostało zlikwidowane, po urlopie rodzicielskim nie mam gdzie wracać. Więc słucham dziś cały wieczór Rodriguez - Cause i pocieszam się, że  nie tylko ja straciłam w swoim życiu zatrudnienie.

Dziś wyję do księżyca, by jutro wstać pełną energii i chęci do działania. Wierzę, że to co mnie spotkało, nie dzieje się bez przyczyny. Dziś aż dwie osoby, które bardzo cenię za mądrość i umiejętność walki o to co dla nich najważniejsze, powiedziały mi, że ten ktoś u góry zamyka przed nami drzwi, żeby otworzyć okno, może to okno to szansa na coś lepszego. Ba, na pewno to szansa na coś lepszego. Mój mąż zadał mi dziś pytanie, czy nie sądzę, że ten dzień, który uważam za jeden z gorszych w moim życiu, może okazać się szczęśliwym dniem, zacznę działać, a nie trwać... Może to bodziec do podjęcia kolejnych ważnych decyzji w moim życiu... Hmmm to daje mi nadzieję na lepsze jutro. Teraz wracam do wycia, żeby wstać z uśmiechem, przepełniona energią.

Ciesze się, że mogłam ugościć Cię w swoim "Zatracającym się" świecie. 

 Będzie mi bardzo miło przeczytać kilka Twoich słów pozostawionych w komentarzu.