Biuro rzeczy znalezionych.

Diabeł ogonem nakrył... Nie wiem czy doświadczacie tak niezwykłego zjawiska jak ja, którym jest znikanie rzeczy martwych w mieszkaniu. Od jakiegoś miesiąca wszystko mi ginie. Wiążę to z rozpoczęciem raczkowania przez Helenkę, ale może to ja stałam się bardziej roztrzepana? Mieszkanie mamy urządzone w stylu minimalistycznym, szczerze powiedziawszy nie bezinteresownie, głównie dlatego, żeby nie było zbyt wielu półek do ścierania kurzu. Z resztą niedługo będziecie mieli okazję obejrzeć jak jest urządzone przy okazji posta o samodzielnie zrobionych meblach do salonu. Porządek utrzymujemy stale, bo mąż jest okropnym, nadgorliwym pedantem. Taki jego charakter, jak on to mówi - cholericus pedanticus, nie wiem czy istnieje takie określenie osobowości, natomiast jeśli istnieje to doskonale opisuje charakter mojego męża. Swoją drogą Helenka niestety też odziedziczyła gen porządku po tacie. Odkrywa każdy nawet najmniejszy brud, zupełnie nie widoczny dla  mojego oka i sprząta - chyba nie muszę mówić w jaki sposób. Ja biedna jako bałaganiarz, w tym ładzie nie potrafię się odnaleźć i wszystko mi ginie. Dokładnie miesiąc temu zaginęła paletka cieni do powiek, wymiary to mniej więcej 15 cm x 10 cm, no przecież to nie igła w stogu siana... czemu do dzisiaj nie mogę jej znaleźć?? Ostatnio widziana w rękach Helenki... Moja ulubiona. Przeszukałam wszystkie możliwe miejsca, odsuwałam sofę, pufy, z latarką zaglądałam pod meble i dywan, nigdzie jej nie ma. Dosłownie nigdzie! Przydałoby mi się moje własne biuro rzeczy znalezionych. Ciągle giną mi klucze do mieszkania, do piwnicy, do kosza na śmieci, nie wspomnę już o telefonie, portfelu, torebce - na szczęście one jeszcze się odnajdują.

O! Właśnie ta mała torebka mi ginie.

A propos większych wersji torebek. Próbowaliście kiedyś rozwiązać zagadkę tej studni bez dna? Dziś rano jadąc autobusem do pracy - nie, jeszcze tam nie wróciłam, byłam dowiedzieć się kiedy mnie przyjmą z otwartymi ramionami, o ile przyjmą - próbowałam wyjąć z torebki książkę. Jazda autobusem, który ma powyklejane wszystkie szyby "niby" przezroczystymi naklejkami reklamowymi tak, że nic nie widać na zewnątrz ogromnie mnie nuży. Muszę coś czytać - książkę, gazetę, sms'y, regulamin jazdy komunikacją miejską, czasem nawet skład zakupionych produktów. Dziś padło na książkę. Sięgnęłam więc po nią do ciasnej, wypchanej po brzegi torebki i co? Znalazłam chusteczki nawilżane do niemowlęcej pupy, kilka pampersów, butelkę wody, pojemniczek z mlekiem modyfikowanym, czapkę, rękawiczki, parasolkę, żelki  (to mój nałóg), ale do książki nie mogłam się dokopać. Zwątpiłam, że ją znajdę i przestałam szukać. W domu sprawdziłam co jeszcze się mieściło w moim wypchanym po brzegi worze - paragony w ilości idącej w setki, rachunki za parkowanie, kilka rozpoczętych paczek chusteczek higienicznych, grzechotka Helenki, piłka z dzwoneczkiem, portfel, telefon, klucze od mieszkania, aż w końcu książka... Zrobiłam więc dziś porządek w torebce. Dziwnie mi z tym.

Ciesze się, że mogłam ugościć Cię w swoim "Zatracającym się" świecie. 

 Będzie mi bardzo miło przeczytać kilka Twoich słów pozostawionych w komentarzu.